అది హాలనీ, తలుపు మూయలేదనీ, ఎవరైనా వస్తే రెడ్ హ్యండెడ్ గా పట్టుబడతామనీ ఏమీ తోచలేదు ఆ క్షణంలో భయమంటే ఏమిటో దగ్గరకు రానివ్వలేదు మనసు. ఏమిచ్చి అతన్ని సంతోషపరుద్దామనే ఆలోచనంతా.
అతని దిగులునీ, అతని బాధనీ, అతని కోరికనూ, అతని తపననూ, అతని ఉద్వేగాన్నీ, అతని ఉద్రేకాన్నీ క్షణంలో తీర్చేయాలన్నంత ఆత్రుతతో మరింత దగ్గరకు లాక్కున్నాను.
నన్ను నేను అర్పించుకున్నాను.
* * *
ఇలాంటివి చాలారోజులు దాగవు. మౌనంగా సంభాషించుకునే ఓ చూపు. ఆత్మీయనంతా రంగరించుకున్న చిన్న పలకరింపు. ఆ వ్యక్తి కనబడగానే ముఖంలో ఎగజిమ్మే వెలుగు, అతని సాన్నిహిత్యంలో శరీరం తిరిగే వంపూ, ఇవన్నీ ఎదుటివాళ్ళకు మన రహస్యాన్ని ఈజీగా పట్టిస్తా యనుకుంటా.
మా సంబంధం ప్రారంభమైన ఆరునెలలకి కాబోలు నా భర్తకి విషయం తెలిసిపోయింది.
“ఏమిటిదంతా?” అని అడిగాడు.
ఇలాంటి సందర్భానికి ఎప్పుడో ప్రిపేర్ అయిపోయాను.
“ఏం చేయను! తప్పలేదు”
నావల్లకాదు. మెత్తటి మనిషి. అందుకే దీన్ని ప్రపంచంపు సమస్య చేయలేదు.
“ఎప్పుడో నిర్ణయించుకున్నాను. ఇలాంటి సిట్యుయేషన్ ఎదురైతే ఏం చేయాలో మనం విడిపోదాం. మీకు తెలియకుండా రహస్యంగా జయంత్ తో గడపడం నాకు మొదటి నుంచీ ఇష్టంలేదు. కాని చెప్పానుగా. తప్పలేదనీ” ఎదురుగా వున్న గోడను చూస్తూ చెప్పాను.
ఆయనలో చిన్న కదలిక.
“అతనితో వుంటావా?” కాసేపు మౌనం తరువాత అడిగారు.
“బహుశా వీలు కాదనుకుంటాను. మా ఊరు వెళ్ళిపోతాను.”
“పిల్లలు?”
“మీరు వాళ్ళను చూసుకోలేరు. డ్యూటీలో బిజీగా వుండే మీకు వాళ్ళ పోషణ చాలా కష్టం. అందుకే నేను తీసుకుపోతాను. వేసవికాలం సెలవులకో, పండగలకో మీ దగ్గరికి పంపిస్తాను.”
“ఇక మాట్లాడవలసింది ఏమీలేనట్లు ఆయన బయటికి వెళ్ళిపోయారు. పిల్లలు స్కూల్ నుంచి వచ్చాక బయల్దేరి ఈ ఊరు వచ్చేశాను. అమ్మా వాళ్ళకు నేనొక్కదాన్నే సంతానం. అందుకే మొదట్లో బాధపడ్డా తర్వాత సర్దుకున్నారు.”
There is no new stories to post since 8th onwards.