* * *
“జయంత్ కి మరుసటిరోజు తెలిసింది విషయమంతా. తెలిసిందే తడవుగా పరిగెత్తుకు వచ్చాడు నా దగ్గరికి.
ఊరికి వచ్చీ రాగానే “బయల్దేరు” అన్నాడు.
“ఎక్కడికీ?”
“ఎక్కడ కేమిటి? ఎక్కడికైనా. మనం కలిసి వుందాం. ఇలాంటి పరిస్థితి వస్తే నేరుగా మా ఇంటికి వచ్చెయ్యమని చెప్పాను గదా” నొచ్చుకుంటూ మాట్లాడాడు.
“ఎలా రాను జయంత్? ఆవేశం తగ్గించుకుని ఆలోచించు. నువ్వు ఇంకా కుర్రాడివి. ఎంతో భవిష్యత్తు వుంది నీకు. నీతో వచ్చేసి దాన్నంతా ధ్వంసం చేయనా? వద్దు. అలాంటి వెర్రిమొర్రి ఆలోచనలు మానుకో. హాయిగా యింటికి వెళ్ళిపో. చక్కగా పెళ్ళి చేసుకో. ఇంకా పై చదువులు చదువు. రీసెర్చ్ చేస్తానని చెప్పావుగా. ముందు ఆ పని చెయ్.”
అతను ఒప్పుకోలేదు. నన్ను వదిలి వెళ్ళడానికి ఎంతో కన్విన్స్ చేయాల్సి వచ్చింది. దాదాపు నాలుగు గంటల సుదీర్ఘ వాదోపవాదాల అనంతరం నన్ను వదిలి వెళ్ళడానికి అతి కష్టం మీద ఒప్పుకున్నాడు.
అతన్ని సాగనంపడానికి బస్టాండ్ వరకూ వెళ్ళాను.
దూరంగా వస్తున్నా బస్సు కనిపించగానే ప్రయాణీకులమతా హడావుడిగా లేచారు.
“ఇప్పటికీ మించిపోయిందేమీ లేదు. పిల్లల్ని తీసుకొని ఎక్కడికైనా దూరంగా వెళ్ళిపోయి పెళ్ళి చేసుకుందాం” అర్థిస్తున్నట్లు చేయి పట్టుకున్నాడు.
“వద్దు జయంత్…. నువ్వు ఇక్కడికి వచ్చి గొప్ప సహాయం చేశావ్. మనుషుల మీద నమ్మకం పెంచావ్. అంతకంటే నాకేం కావాలో చెప్పు. ప్రేమ, అభిమానం, ఆత్మీయత- ఇవన్నీ ఒట్టి గాలి కబుర్లు కావని నిరూపించావ్. మనుషుల మీద గొప్ప నమ్మకాన్ని పెంచావు. మనుషుల మీద ప్రేం పోయాక ఎలా బ్రతకడం? ఇప్పుడు అలా కాదు. మిగిలిన జీవితాన్ని నా చుట్టూ వున్న మనుషుల మధ్య అద్భుతంగా గడిపే ఉత్సాహాన్ని ఇచ్చావ్. నువ్వు చేసిన ఈ సహాయానికి జీవితాంతం ఋణపడి వుంటాను” ఏదో తెలియని ఉద్వేగంతో నా కళ్ళు వర్షిస్తున్నాయి.
There is no new stories to post since 8th onwards.