“ఊఁ!” అంటూ ప్రారంభించింది ఆమె.
“ఎప్పుడో ఆరేళ్ళక్రితం సంగతి. అయినా ఇది నిన్నో, మొన్నో జరిగినట్టు అనిపిస్తుంటుంది. ఈ సంఘటన తాలూకు మధురస్మృతే లేకుంటే నేను బహుశా ఇంకా మొగుడికి సేవ చేసుకుంటూ ఇక్కడ వుండేదాన్ని కాదేమో.
నాకు అప్పుడు పద్దెనిమిదేళ్ళు. అప్పటికి నాలోని స్త్రీ హార్మోన్లన్నీ పూర్తి స్థాయిలో స్రవించడం ప్రారంభమైందనుకుంటా. వెన్నెల వేడిగా అనిపిస్తున్న వయసు. ఏ పురుషుడితోనో గాఢమైన స్నేహం చేయాలని వుబలాడపడుతున్న మనసు.
ఈనాడు పిల్లలంతా ప్రేమ విషయంలో ఏదో ఒక స్థాయిలో వున్నారు. ఓ అమ్మాయి చూపులు కలిపే స్టేజిలో వుంటే, మరో అమ్మాయి మాట్లాడే దశలో, ఇంకో అమ్మాయి లవ్ లెటర్లు రాసే స్థాయిలో వున్నారు. నాకు అప్పటికి ఇంకా ఏ కుర్రాడిమీదా మనసు పడలేదు. ఏదో క్యాజువల్ గా వీధిలో అబ్బాయిలు పోతుంటే చూసేదాన్ని.
అలా చూస్తున్నప్పుడు అందరికంటే సుధీర్ కొంత డిఫరెంట్ గా కనిపించాడు. అతను అప్పుడు యూనివర్శిటీలో ఎం.ఏ. చదువుతుంటేవాడు. మా వీధిలోనే ఇల్లు. ఓ నాలుగిళ్ళ అవతల ఇల్లన్న మాట. అతను యూనివర్శిటీ నుంచి ప్రతి శని, ఆదివారాలు ఊరొచ్చేవాడు.
మనిషి మరీ ఫాస్ట్ కాదు. అల్లరి చిల్లరి వేషాలు వేసేవాడు కాదు. ఈస్థటిక్స్ వుండే మనిషని అతని చూపులనుబట్టి, అతని ప్రవర్తనబట్టి అనుకున్నాను.
అయితే అతడిమీద అప్పటికి పెద్ద ఇష్టం ఏమీలేదు. గేటు దగ్గర నిలుచున్నప్పుడు అతను వీధిలో వెళుతుంటే చూసేదాన్ని. అంతే తప్ప మరో అడుగువేసే స్థితిలో లేను.
అదిగో అప్పుడే మా ఊరిలో శ్రీరామనవమి ఉత్సవాలు ప్రారంభమయ్యాయి.
శ్రీరామనవమి ఉత్సవాలు మా వూరిలో చాలా బ్రహ్మాండంగా జరిగేవి. సాయంకాలం నుంచి రాత్రి పడీ పదకొండు గంటల వరకు ఊరంతా హడావుడిగా వుండేది.
మా వీధిలోనే దేవాలయం వుండేది. ఉత్సవాలు జరిగే రోజుల్లో రోజుకొకరు ఉభయం చేసేవారు. అంటే ఆరోజు పూజ, ప్రసాదాలు పెట్టే బాధ్యత ఒక్క కుటుంబమే నిర్వహించేది.
సాయంకాలం నుంచి భజన జరిగినా దేవుడి అలంకరణ, ఉభయం అన్నీ ఎనిమిదిగంటలకు మొదలై పదీ పదకొండుకి ముగిసేవి.
మేము- అంటే మా ఈడు ఆడపిల్లలందరూ ఎనిమిది గంటల ప్రాంతాన గుడివెనక చేరేవాళ్లం. ముందంతా అబ్బాయిలుంటారు గనుక దేవాలయం వెనక అ మసకచీకట్లో నిల్చుని చూసేవాళ్ళం. టైమయి ప్రసాదం వచ్చే సమయానికి వీధిలో వుండే మిగిలిన స్త్రీలంతా వచ్చి మాతో చేరేవాళ్ళు. ప్రసాదం పెట్టే వ్యక్తి ముందున్న మగాళ్ళకూ, పిల్లలకూ పెట్టాక మా దగ్గరికి వచ్చి ప్రసాదం పంచేవాడు.
ఇందులో అతి ముఖ్యమైన ఘట్టం- సరదా అంశం ఏమిటంటే గంధం పూయటం.
దేవుడికి ఉభయదార్లు గంధం ఓ పెద్దగిన్నెలో తెచ్చేవాళ్ళు. పూజారి దాన్ని తీసుకుని అక్కడున్న వాళ్ళకు ఇచ్చేవాడు దాన్ని. మనం మనకు ఇష్టమైన వ్యక్తికి పూయచ్చు. దీన్ని కొందరు తీసుకుంటారు. మరికొందరు తీసుకోరు.
అయితే అబ్బాయిలు, అమ్మాయిలు మాత్రం తప్పక గంధాన్ని చేతుల్లోకి తీసుకుని సమయం చూసుకుని ఎవరూ చూడకుండా ఒకరికొకరు పూసుకునేవాళ్ళు.
మంచి కధగా చాలా బాగా వ్రాసారు.
Keep it up sir.