వారానికి ఓసారి వచ్చే అతనికోసం ఎదురుచూపులు ప్రారంభమయ్యాయి. అతను వచ్చాడంటే నా ఒక్కదానికే పండగా వచ్చినట్లుండేది. ఆ రెండు రోజులూ ఏ పని చేయకుండా వీధి గేటుకి నా చూపుల్ని వేలాడదీసేదాన్ని. అతనూ అంతే. ఊరకనే అలా వీధిలో తిరుగుతూ నాకోసం చూపుల వలను విసిరేవాడు.
ఎప్పుడయినా చీకట్లో తారసపడ్డప్పుడు గట్టిగా కౌగిలించుకుని ముద్దు పెట్టుకునేవాడు. ఆ క్షణంలో నా రక్తప్రసరణ ఆగిపోయేది.
అప్పుడప్పుడూ లవ్ లెటర్లు ఇటునుంచి అటుకి, అటునుంచి ఇటుకి నడిచేవి. అందరూ పడుకున్నాక రూమ్ లో ఒంటరిగా కొవ్వొత్తి వెలుగులో అతని లవ్ లేటరు చదువుకోవడం గొప్ప థ్రిల్లింగ్ గా వుండేది.
మేమెప్పుడూ నిముషంకన్నా ఎక్కువసేపు కలిసే వీలు కలగడం లేదు. అతను ఫస్ట్ ఇయర్ ఎగ్జామ్స్ రాసి ఇంటికొచ్చాడు. మరో రెండు మూడు నెలలు ఊర్లోనే వుంటాడు.
ఓ రోజు మేమిద్దరం గంటకు పైగా ఏకాంతంగా గడిపే ఛాన్స్ దానంతట అది రాలేదు. మేమిద్దరం అలా ప్లాన్ చేసి కలుసుకున్నాం.
ఆరోజు మధ్యాహ్నం మూడు గంటల నుంచి నాలుగు గంటలవరకు సూర్యగ్రహణం. ఆ సమయంలో సూర్యుడు పూర్తిగా కనబడడనీ, ఆ గంటసేపు చీకటిగా అయిపోతుందనీ, అప్పుడు ఎవరూ బయట తిరగకూడదనీ, సూర్యగ్రహణం తరువాత బయటికి రావాలనీ ఊరులో పెద్ద ప్రచారం జరిగింది.
పట్ట పగలు చీకట్లు ముసురుకోవడం ఊహించలేని విషయం. ఈ అద్భుతాన్ని సుధీర్ తో కలిసి చూడాలని ఆరాటపడింది మనసు.
మా ఇంటి వెనక, విసిరేసినట్టు వీధికి దూరంగా సరస్వతి అవ్వ ఇల్లుంది. ఆ ఇంట్లో ఆమె తప్ప మరెవ్వరూ వుండరు. అక్కడికి వెళ్ళిపోతే సూర్యగ్రహణం సమయంలో ఎవరూ అక్కడికి రారు గనుక మేమిద్దరం హ్యాపీగా గడపవచ్చన్న ఐడియా వచ్చింది. మూడుగంటలకు అయిదు నిముషాల ముందు అక్కడికి రమ్మని కబురంపాను.
రెండున్నర గంటల ప్రాంతంలో అమ్మతో “నేను అవ్వ ఇంట్లో వుంటాను. ఇక్కడ బోర గా వుందని” చెప్పాను.
మంచి కధగా చాలా బాగా వ్రాసారు.
Keep it up sir.